Üslup çok önemli değil mi? Cümle içerisinde nakış nakış
işlediğimiz kelimeler üslup halısının desenlerini oluşturuyor. Kelimelerin
niteliği ve niceliği ise muhatabının bize karşı bakış açısını ortaya koyuyor.
Bazı restoranlarda pardon çay ocaklarında gördüğümüz fiyat tarifesi de aslında
bu konunun bir kısa özeti;
Çay!
Çay ver!
Çay getir!
Çay versene!
Çay verir misin?
Rica etsem bir çay verir misiniz?
İşte mesele tam da bu cümlelerin türevlerinde saklı diyeceğim ama bir de bunun normal yaşantıda ki bize geri dönüşü var… Bazen kendimizi acımasızca eleştirdiğimiz geri dönüşlere sebep olan durumlar. Çalışanlarına tatlı dilli konuşan yöneticiler, arkadaşlarına karşı güzel söz kullanmayı tercih eden kişiler, akrabalarına karşı saygıda kusur etmemek için bir sözü bin defa düşünüp bir defa konuşan kişiler; hep kırılmış, bekletilmiş, görevi gereği aslında emir niteliğinde olan fakat zamanında yerine getirilmeyen kişiler olarak kalplerinin efendilik ve saygı köşesine yazılmıştır.
O zaman “Tatlı dil, yılanı deliğinden çıkartmıyor muydu?” sorusunu soralım kendimize. Aslında gerçekten deliğinden çıkartıyor ama ilk ne yazık ki bizi ısırıyor. Deliğinden çıkarttığımız yılan ilk bizi ısıracak tabi fakat bir husus var, kimsenin tatlı dilimizden dolayı zarar veremeyeceği kocaman bir MESAFE!
Ne mi yapıyoruz? Mesafeyi ne olursa olsun, karşımızdaki kim olursa olsun elden bırakmıyoruz. Zira elden bırakınca tadımız kaçıyor, kalbimiz acıyor.
Öyle ise mesafeyi koruyup üslubundan taviz vermeyenlere selam olsun.
Selam olsun! Dilini acıdan, kem sözden uzak tutanlara.
Selam olsun! Gönlünü kalp kırmamak için temiz tutmaya
çalışanlara.
Selam olsun! Tatlı dilli, güler yüzlü olan koca yürekli insanlara…