Başlık mehteran takımının yürüyüşü gibi oldu değil mi? Olsun, her şeyden bir çıkarım elde etmemiz gerekmiyor mu? Diğer canlılardan bizi ayıran da düşünme yetimiz değil mi esasen? O zaman neden yerimizde sayıyoruz?
Aslına bakıldığında yerimizde saymıyor, daha da geriye gidiyoruz. Durmadan, usanmadan ve hayatın akıp giden akışına aldırmadan geriye, bilinmezliklerle kördüğüm olmuş o bataklığın bizzat kendisine gidiyoruz. Gitmekle kalsak artık iyi denilecek haldeyiz ama kutsal bir menzilmiş gibi gidip o bataklığın etini ve kemiklerini bizler oluşturuyoruz. “İnsanoğlu bu kadar kör olur mu?” diyoruz ama bunu derken bile farkında olmuyoruz geriye sürüklenişimizin. Nedir bu bataklığa giden yol, neresindeyiz yolun ve neresinden geri dönebiliriz?
Edebi olarak birden fazla şairin, yazarın aktarımlarını paylaşmak belki daha faydalı olabilir ama onları bile anlamadan veya birisine gönderme yapmak için kullanmaktan başkaca bir eylemimiz olmuyor. Başkaları için paylaşmak aslında başkaları için yaşamaktan öteye götürmez insanı. Bize bahşedilmiş hayatı neden başkaları için heba edelim, neden gecemizi gündüzümüze katarak zamanımızı harcayıp kendi dibimize ışık vermekten imtina edelim ki?
Yapılması gereken çok basit aslında; bütün yolculuğumuzu kendimize yapmalıyız. Kendine faydası olmayan kişinin bir başkasına faydası olmayacağını fazlasıyla anlamış bulunuyoruz fakat eyleme dökmek zor geliyor. Zor gelen her şeyin ardında başarı, tecrübe kazanımı ve ileriye yönelik sağlam basılacak bir adım vardır. Kaçmak çözüm değil, ertelemek pişman olmaktır. Alıştığımız, korktuğumuz için yapmaktan vazgeçtiğimiz ne varsa hepsini sırayla yapmanın tam zamanıdır. Unutmayalım; rızık Allah’tan, kullar ise ancak ve ancak bir vesilenin görünen tarafıdır.
Bizleri kararsızlığa, yeise ve o kördüğüm olmuş bataklığa sürükleyen ne varsa hepsinden vazgeçmeli, yeni bir günün binlerce açılacak kapılara gebe olduğunu idrak etmeliyiz. Geri gitmemek için öğrenmeli, yerinde saymamak için ise sürekli kendimizi geliştirmeliyiz. Kendimizi severek başlayabilir, en kötü kararın kararsızlıktan evla olduğunu bilerek yürümeliyiz.
Nasıl mı?
Mehteran gibi; kararlılıkla, azimle yeni hedeflerle iki ileriye, yürüyüşünü bozan kimse var mı diye vefayla ve tecrübeyle bir adım geriye.