Ve on bir ayın sultanına ulaştık. Günaha batmış ellerimizle, harama doymayan gözlerimizle… Bugün, Ramazan ayının beşinci günü. Oruca niyet etmeden son gün buluştuğum bir ortamda sohbet ederken arkadaşlarım bu güzel ayı planlamasını yaptıklarını söylediler. Bunun üzerine çok sevinerek “Nasıl planladınız?” diye sordum. Genç yaşta olan arkadaşlarımdan o kadar dolu cevaplar bekliyordum ki ağızlarından çıkacak cümleleri can kulağıyla dinlemeye hazırlanmış, onları bekliyordum. Ve cevaplar gelmeye başladı; halı saha maçları için şimdiden rezervasyonlarımı yaptık.
Maç sonrası çay sohbetleri ve ardından sahur için evlere geçeceğiz ağabey. Peki ya sonra? Çalışma saatlerimizde de esneklik olursa çok güzel olur, bir iki saat daha fazla uyumuş oluruz. Uykusuz çok zor oluyor, sabah uyanamıyoruz. “Kendinizle alakalı neler planladınız?” diyebildim, sevinç yerine yüzümde beliren şaşkınlıkla… Ya işte arkadaşlarla iftarlar, sahurlara kadar çay sohbetleri vs… Sohbetin devamı bu şekildeydi ama içime sinmedi.
Müslümanlığımızı sorguladım. Arkadaşların planları tamamen günümüzde en masum ve en zararsız eylemler. Ve bizlerinde yaptığı, fırsat buldukça yapmaya devam edeceği olaylar. Ne yazık ki, bizler soruları kendimize sormaktan korkuyor, vicdanlarımızın kabul edeceği cevaplar veremeyeceğimiz için susuyoruz. Bakıp, görüp, eleştirip ve binlerce kelime ile yaftaladığımız bu gençler bizim gençliğimiz ve bizim eserimiz.
O zaman susmak yerine vicdanımızla konuşmak, çok geç olmadan kendimizi geliştirip daha iyi örnek olmanın tam vakti! “Şeytana uydum.” diyeceğimiz şeytanların da bağlandığı bu mübarek günlerde tamir için besmele çekme vakti. Önce biz, Önce büyükler, Daha önce gafleti büyükler… On bir ayın sultanı giderken elbet güler bize, ya acıyarak ya da vicdanımıza huzurlar doldurarak.