Kul hakkı, yenen bir şey mi? Yenince karnı doyuran bir şey mi? Yedikten sonra tamamen ortadan kaybolan bir yemek cinsi mi? Diğer yemeklerden farkı var mı? Sorular uzar gider de yiyenler yine cevap veremez. Kimisi farkında değildir kimisi de alıştığından dolayı oralı değildir. İki dudak, bir dil, otuz iki diş, bir nefes ve sonunda ahirette dahi yakanı bırakmayacak bir yemek…
İki şeyi affetmiyor yüce Yaradan; şirki ve kul hakkını. “O benim değil kulumun hakkı, o affetsin.” diyor. Fakat bütün bunları bile bile bütün nimetler bırakılıp en çok kul hakkı yeniyor. Tarifine gerek kalmadan, ince ince ayrıntılar ile yazmadan zaten herkes az ya da çok biliyor. Peki neden? Rabbimizin dahi affedemeyeceği bir hakkı neden tercih ederiz, her öğünümüzde yemek için? Hakkını alamadığı için bunalan, kendini anlayan olmadığı için daha çok dert yapan, iftiralara maruz kaldığı için psikolojisi bozulup intihar edenlerin azmettirenleri için bu kadar vazgeçilmez bir öğün mü kul hakkı?
Özellikle şu mübarek Ramazan günlerinde neden? Sorularla dolu bir yemeğin cevabı ne olur bilemem ama ödemesi çok çetin olur. Nefsimizi biraz olsun hırstan yoksun bırakıp insanları anlayabilmek ve kul hakkı yememek için terbiye etmeye çalışsak? Ağaç yaşken eğilir doğru ama bu yemeğin hesabı mönüde yazmıyor. Gelen hesap fişinde ise yer dahi verilmiyor. Bir kuru ekmeğe doyan karnımızı binlerce ah ile dolduramaz ve doyuramayız. Susmak değil konuşmak, Konuşmak yetmiyorsa haykırmak, Konuşamıyorsak yazmak, Yazamıyorsak çizmek lazım. Bu yemekte bizim tuzumuz olmasın, durması için sözümüz, bitmesi için terimiz, son bulması için duamız olsun.