Bir insan bu hayatta her şey olabilir. Makamların zirvesini de görebilir ve tam akside olabilir. Sonuçta ademoğlu, cennet inme ve geldiği yeri cennet olarak görmenin hevesinde…
Birçok şey yazılıp çizilebilir bu hususta. Makamlara gelen insanların “Halka Hizmet” için geldiğini unutmuş gibiyiz. Halka, yani biz halka halka hizmet bekleyen insanlar gerçekten unutmuş, hizmeti isterken veyahut beklerken mahcubiyetin zirvesinde buz tutmuş bir haldeyiz. Sadece unutan biz miyiz? Makamlarda oturanlar, şatafatlı odalarında fotoğraf çekinmek için gelen misafirlerini ağırlayanların azımsanmayacak kadarı da unutmuş gibi. Randevular alınamaz, görüşmek için aylarca beklenir olmuş.
Peki, olması gereken bu mu? Hayır! Yüzlerce, binlerce hatta sonsuz kere hayır!
Fakat ortada bir karışıklık, kendince iki tarafında haklı olduğu veya haklı olduğunu iddia ettiği gerekçeler var. Öyleyse sorun nerede?
Dedim ya ademoğlu cennetten inme diye, kimse kendi işinden memnun değil. Memnun olmadığı gibi işinin gereğinin de farkında değil. Talepler arsız, makam sahipleri sağır, vicdanlar taş, kulaklar ise menfi istekler harici sağır. Böyle mi olmalı?
İnsan, yetinmeli ve yetmeyi bilmeli. Gelip geçici olduğumuz bir dünya hayatında bunca meşgalenin neticesinde hedef ne olmalı? Ahiret mi? İki büklüm rica edilen kurallara aykırı işler mi? Yoksa bolca albüm oluşturabilmek için talep edilen makam ve mevkiler mi?
Halka hizmet hakka hizmettir amenna da her nefsin ölümü tadacağını nereye koyacağız?
İşini her alanda hakkıyla yapan, kul hakkına girmemek için kılı kırk yaran, hizmet aşkıyla yanıp vatandaşı ile hemhal olan yüreklere canı gönülden selam olsun.
Herkes vicdanı kadar üzerine alınsın, alalım vesselâm…