Her yer çok gürültülü değil mi? Herkes haddinden fazla konuşmuyor mu? Bu bağırmakta neyin nesi? Neler oluyor Allah aşkına?
“Bağıranların, gözleri kan çanağına dönenlerin derdi ne?” diye düşünürken herkesin gerçek muhatabına sağır ve dilsiz olduğunu gördüm. Bir sorunun cevabı sen de ise sağır olmaya gerek yok. Karşıdaki insana sağır taklidi yaparak kalp kırmaya, duyduğun sorulara lâl taklidi yaparak çıkmaz sokaklarda o kişinin ömrünü harcatmanın bir sevabı yok. Tabii durum böyle olunca herkes sesini duyurmak için son nefesine kadar bağırıyor, lâl olana derdini anlatmak için kaf dağını yerinden oynatmaya yetecek kadar beden dilinde efor sarf ediyor.
Peki bu hep böyle olmak zorunda mı?
Asla! İnsanoğlunun eksikliği her şeyi kuldan beklemesiyle oluyor. Nasibine vesile olacak olan kulları nasibini tayin eden olarak bilmesinden kaynaklanıyor. Oysa bizi yaradan derdimize derman, hastalığımıza şifa ve rızkımıza kefil değil mi? Biz kullar, çocukluğumuzdan beri ezber ettiğimiz bütün bunları yaşarken neden unutuyoruz? Neden kalbimize dünyalık meşgaleleri bu kadar yük edip, ahiret yoluna boş bir küfeyle çıkıyoruz? Nefsimizin esir aldığı bedenlerimizi, aciz kullara istedikleri gibi kullansınlar diye neden hediye ediyoruz?
Kendimize yakışan, müslümanca bir tavır sergilemektir. Sözüne ve dostuna sâdık, bir delikten iki defa ısırılmayacak kadar uyanık olacağız…
Şimdi ise kendi iç sesimizi duyacak kadar sessizliğe ihtiyacım var….