Çünkü dil yarasıydı!
Kelimeler şerha şerha yol açıyordu ağzımda. Ilgıt ılgıt akan kandı, candı, insandı. Bulabileceğim en ağır silahlarla saldırıyordum; iftira, ilzam, ihanet… Ne bulursam yokluyordum, yüklüyordum, yolluyordum bıkmadan, usanmadan, utanmadan. Sonra; dönüp bir arkaya bakmıyordum verdiğim hasar ne diye, bir aynaya bakmıyordum. Bakacak aynam yoktu çünkü, yüzümü yırtıp atmıştım zirâ. Nefret ettiklerime benzeme yarışı içindeydim ve hiç şüphem yoktu bu yarışta ipi göğüsleyecek olanın ben olacağıma. İlk lafı da ben söyleyecektim, son lafı da.
Sözün ilki de sendin oysa Leylâ, sonu da sendin, noktası idin her şeyin, her kesimin, her özün. Unuttum! Bu nisyan ile malûl, dile dolanmış illetin zilletine meftun, bir acaib kibr ile mütekebbir, bel kemiğini kırıp un ufak üfeleyen sahte bir cebr ile mütecebbir oldum.
Bel kemiğim, haysiyetimdi oysa!
Uzatma deme bana Leylâ, sadedim yok artık, gelemem!
Sadağım doluydu ama… Nişansız oklar, karanlığa atılmaya hazır taşlar ve bana şirk koşacak her zerreyi yok etmeye hazır mühimmatım vardı, hepsini harcadım! Hepsini sana harcadım Leylâ; nişangahım sendin bilmedim, sevabına saydım sevâdına sövdüm, müsrîfin oldum!
Müşterîn olacaktım gûyâ, müfterîn oldum!
Yoruldum şirk koşmaktan sana!
Bitkinim evet...
Tükendim tüketmekten seni!
Her söylemimde sen olacaktın ya hani; davam olacaktın? Her eylemimde seni kırdım, kavgam oldun, yumruğumu saymadım! “Sadece bana dayan!” demiştin ya hani, inşirâhım sen olacaktın? İntiharım oldun, büküldü belim, yaslanamadım, seni dayattım sana, sen ikrah edene dek.. aymadım! Kulaklarım sağır oldu bileğimdeki sevda bileziklerinin şangırtısından.. yüzüğümdeki dava parıltısından kör oldu gözlerim. Bütün gözlere kör dedim, bütün kulaklara sağır! Dedim ya; nişangâhım sendin, sana yönelecektim, seni yönledim, bütün oklarımı savurdum sana yolsuz yordamsız, ilk ben olacaktım, tek ben olacaktım, hep ben olacaktım.. Benliğimden vuruldum.
Hastayım evet...
Harâb oldum harcamaktan seni!
Affet beni!
Yine sana geldim, kapına... Kimim var ki senden başka? Kim sen olabilir ki?
Kimin kime yüzü olur sensiz, kim hayır görür? Her kime sordumsa seni ünledi. Her kime vurdumsa seni inledi. Kaç bedeni paraladım seni kuşanmış diye, kaç yüzü parçaladım. Bilmedim kapıma vuran eli senden, kesip attım. Dedim ya; seni sana dayattım, sen ikrah edene dek, kimi kime dayattım, aymadım!
Beni affet!
Yine sana geldim, merhaba demek için.. yine en baştan.
Başı da sendin her cümlenin, sonu da sen!
Hiç kuşkum yok affediciliğinden!
Bu son âmennâ!
Yine ben.. yine benden..
hem yaralı.. hem bitkin.. hem hasta!
Merhaba Leylâ!